Mensen mensen wat vliegt een week toch voorbij! En wat voor een week. Aardige mensen en ontzettend lekker weer. Daar was ik wel aan toe na die barre maanden in Europa! Afgelopen weekend heb ik zoals jullie allemaal weten de Greenville Paracycling Open gereden in South Carolina. Op dit parcour vind volgend jaar het Wereldkampioenschap plaats en was dit dus een ontzettend belangrijke kennismaking. Ik geloof dat het parcour me wel aardig ligt. Er zit van alles in en er is geen moment dat je de aandacht moet verliezen op dit parcour. Scherp blijven lijkt de boodschap te zijn! Het hotel waar ik zat was nog geen 2 kilometer verwijderd van het parcour en dus kon ik elke dag makkelijk daar naartoe biken. Het hotel was overigens prima. Ik had een Kingsize bed waar ik zelfs overdwars in kon liggen! Nadat ik dinsdag mijn bike compleet in elkaar had gezet besloot ik om een stukje los te rijden en dit uiteraard op het wedstrijdparcour te doen. Daar kwam ik mijn concurrent Dane Pilon tegen! Een man die al de nodige ervaring heeft en een stuk ouder is! Dat losfietsen werd al snel en klein testje om te polsen hoe fit hij was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik verbaasd was hoe slecht hij klom! Conclusie was dat ik hem kon hebben in de wedstrijd! Of dit aan zijn vorm of de mijne ligt laat ik in het midden!!! ;-)
Vrijdagavond was het tijd om aan te melden en de technische meeting bij te wonen. Ik kreeg al snel de indruk dat de organisatie ontzettend goed werk had geleverd. Er was werkelijk aan alles gedacht. Ik heb er dan ook de volste vertrouwen in dat het Wereldkampioenschap volgend jaar een daverend succes zal worden hier! Na de technische meeting werd de starttijd bekend van de tijdrit op zaterdag. In totaal zouden er 8 mannen in mijn klasse starten. Ik had de eer om een minuut na de Amerikaan Dane Pilon te starten en een minuut voor Alex Zanardi! De laatste is de grote paralympisch kampioen van 2012 in Londen. Dat was een uitdaging. De laatste man van mijn klasse was ook tegelijk de hekkensluiter van de tijdritten. Ik had met mezelf afgesproken dat ik die eer aan een ander zou overlaten:-)
Zaterdagmiddag was het dan zover. Na een goede warming up te hebben gedaan stond ik om 15:00 uur bij de bikecheck. Dit is verplicht voor een race om te kijken of je bike de juiste afmeting heeft en of alle verplichte onderdelen zijn gemonteerd. Mijn bike was uiteraard in orde! Om 15:16 mocht ik los en dat ging eigenlijk prima Nadat ik de eerste bocht had genomen zag ik mijn voorganger Dane aan de andere kant van de weg. Ik wilde hem graag inhalen dus besloot in een steady tempo door te rijden. Al vrij snel was er een afdaling waar ik snelheden van dik boven de 50 KM per uur zag. Na het eerste grote keerpunt kreeg ik in de gaten dat ik lichtelijk op Dane Pilon inliep. Ik besloot mezelf niet gek te laten maken en reed stevig door in het tempo dat ik had. Ik was immers net begonnen en had nog een eind te gaan. Inmiddels had ik al wel een concurrent ingehaald die 2 minuten voor me was gestart. Dat was eigenlijk geen competitie. Na de eerste doorkomst van de 2 rondes die ik moest hoorde ik de speaker vertellen dat ik op dit moment ruim 2 minuten onder de tot nu toe snelste tijd zat. Ik keek op mijn klokje en zag dat ik een heel mooie split tijd had. Ik was tevreden en ging gestaag door natuurlijk wel met de wetenschap dat Zanardi nog achter mij zat. Halverwege de 2e ronde slaagde ik, zoals eigenlijk al verwacht erin om Dane Pilon voorbij te gaan. Ik was dus in ieder geval een minuut sneller dan hij was! Gaf een sterk gevoel. Helaas voelde ik ook dat Alex Zanardi in mijn nek aan het hijgen was en dus was ook hij ruim een minuut sneller. Dit gebeurde allemaal in de laatste 3 Kilometers. Nadat ik was gefinished kreeg ik al snel te horen dat ik de 2e tijd had neergezet. Dit wist ik eigenlijk al. Eerlijk gezegd was ik lichtelijk in mijzelf teleurgesteld want ik wilde niet ingehaald worden. Helaas is dat wel gebeurd. Het is wel een mooie zilvere medaille met een ruime voorsprong op brons. Zo’n 1.5 minuut maar absoluut geen zilveren met een goud randje. Er is dus nog genoeg werk aan de winkel. Maar daar heb ik alle vertrouwen in.
Op Zondag stond de wegwedstrijd op het programma en dat was er 1 waar ik heel erg tevreden over ben. Ik had 1 doel en dat was Zanardi absoluut niet uit het oog verliezen. Nadat we om 10:50 uur het startschot kregen ging Zanardi al in een aardig tempo rijden. We bleven met 4 man over. 2 amerikanen, Zanardi en ik. Dit bleef de gehele 1e ronde van 11 KM zo. Halverwege de 2e ronde merkte ik dat 1 van de amerikanen het lastig kreeg. Dit bleek ook wel want tijdens een klim moest hij afhaken en zo bleven we dus met z’n 3en over. Dit was echter niet van lange duur. Na de volgende klim bleek ook de andere amerikaan het niet meer te trekken. Zo bleven Alex zanardi en ik over. Ik was tevreden want ik was absoluut nog niet in het rood aan het fietsen en ik had nu al zoveel mannen afgeschud! Na een klein gesprekje besloten Zanardi en ik stevig door te biken en goed samen te werken. Dit ging echt uitmuntend. Hier en daar hebben we elkaar nog wel getest en ik moet zeggen dat ik soms een klein gaatje had geslagen in de klimmen. Gaf een sterk gevoel. Ik vond het echter te vroeg om te ontsnappen omdat ik weet dat de man een ontzettend earodynamische bike heeft en hij een kei van een tijdrijder is. Ongeveer een kilometer voor de finish hebben we elkaar de hand geschut en bedank voor de goeie samenwerking. Nu was het wachten op de sprint. Ongeveer 150 meter voor de finish reden we naast elkaar en trok ik de sprint aan. Een poos reden gingen we gelijk op maar in de laatste 50 meter pakte hij toch de voorsprong en kwam als eerste over de finish. Jammer maar desalniettemin ontzettend tevreden over mijn race. Ik had voor de eerste keer echt gesprint met de Paralympisch kampioen in Londen. Ik heb het dan wel niet gewonnen maar ik ben tevreden over de stappen die ik maak. Er zit nog steeds een stijgende lijn in mijn vorm en dat is een heel fijne bevestiging. Na de race heb ik nog een tijd met Alex Zanardi gesproken en hij vertelde dat het gemiddeld vermogen van de race hier een stuk hoger lag dan in Londen tijdens de Spelen. Een mooier compliment kon ik niet wensen. Met dit supergevoel keer ik nu dan ook weer huiswaarts en kijk ik uit naar de wedstrijden die er nog gaan komen. Het hoogtepunt daarvan zal moeten komen in Merano/Marlengo van 7 juni t/m 9 juni in Italie. Dit is de eerste Worldcup. Daar zal ik proberen mijn ticket te verdienen voor de Wereldkampioenschappen later dit jaar in Canada!
Ik wil iedereen(ik kan het niet vaak genoeg doen) hartelijk bedanken voor de steun die ik heb mogen ontvangen via social media, sms en whatsapp! Ik geniet er volop van en het geeft me veel kracht. Samen gaan we ervoor!!!
Groet,
TIM.
Vrijdagavond was het tijd om aan te melden en de technische meeting bij te wonen. Ik kreeg al snel de indruk dat de organisatie ontzettend goed werk had geleverd. Er was werkelijk aan alles gedacht. Ik heb er dan ook de volste vertrouwen in dat het Wereldkampioenschap volgend jaar een daverend succes zal worden hier! Na de technische meeting werd de starttijd bekend van de tijdrit op zaterdag. In totaal zouden er 8 mannen in mijn klasse starten. Ik had de eer om een minuut na de Amerikaan Dane Pilon te starten en een minuut voor Alex Zanardi! De laatste is de grote paralympisch kampioen van 2012 in Londen. Dat was een uitdaging. De laatste man van mijn klasse was ook tegelijk de hekkensluiter van de tijdritten. Ik had met mezelf afgesproken dat ik die eer aan een ander zou overlaten:-)
Zaterdagmiddag was het dan zover. Na een goede warming up te hebben gedaan stond ik om 15:00 uur bij de bikecheck. Dit is verplicht voor een race om te kijken of je bike de juiste afmeting heeft en of alle verplichte onderdelen zijn gemonteerd. Mijn bike was uiteraard in orde! Om 15:16 mocht ik los en dat ging eigenlijk prima Nadat ik de eerste bocht had genomen zag ik mijn voorganger Dane aan de andere kant van de weg. Ik wilde hem graag inhalen dus besloot in een steady tempo door te rijden. Al vrij snel was er een afdaling waar ik snelheden van dik boven de 50 KM per uur zag. Na het eerste grote keerpunt kreeg ik in de gaten dat ik lichtelijk op Dane Pilon inliep. Ik besloot mezelf niet gek te laten maken en reed stevig door in het tempo dat ik had. Ik was immers net begonnen en had nog een eind te gaan. Inmiddels had ik al wel een concurrent ingehaald die 2 minuten voor me was gestart. Dat was eigenlijk geen competitie. Na de eerste doorkomst van de 2 rondes die ik moest hoorde ik de speaker vertellen dat ik op dit moment ruim 2 minuten onder de tot nu toe snelste tijd zat. Ik keek op mijn klokje en zag dat ik een heel mooie split tijd had. Ik was tevreden en ging gestaag door natuurlijk wel met de wetenschap dat Zanardi nog achter mij zat. Halverwege de 2e ronde slaagde ik, zoals eigenlijk al verwacht erin om Dane Pilon voorbij te gaan. Ik was dus in ieder geval een minuut sneller dan hij was! Gaf een sterk gevoel. Helaas voelde ik ook dat Alex Zanardi in mijn nek aan het hijgen was en dus was ook hij ruim een minuut sneller. Dit gebeurde allemaal in de laatste 3 Kilometers. Nadat ik was gefinished kreeg ik al snel te horen dat ik de 2e tijd had neergezet. Dit wist ik eigenlijk al. Eerlijk gezegd was ik lichtelijk in mijzelf teleurgesteld want ik wilde niet ingehaald worden. Helaas is dat wel gebeurd. Het is wel een mooie zilvere medaille met een ruime voorsprong op brons. Zo’n 1.5 minuut maar absoluut geen zilveren met een goud randje. Er is dus nog genoeg werk aan de winkel. Maar daar heb ik alle vertrouwen in.
Op Zondag stond de wegwedstrijd op het programma en dat was er 1 waar ik heel erg tevreden over ben. Ik had 1 doel en dat was Zanardi absoluut niet uit het oog verliezen. Nadat we om 10:50 uur het startschot kregen ging Zanardi al in een aardig tempo rijden. We bleven met 4 man over. 2 amerikanen, Zanardi en ik. Dit bleef de gehele 1e ronde van 11 KM zo. Halverwege de 2e ronde merkte ik dat 1 van de amerikanen het lastig kreeg. Dit bleek ook wel want tijdens een klim moest hij afhaken en zo bleven we dus met z’n 3en over. Dit was echter niet van lange duur. Na de volgende klim bleek ook de andere amerikaan het niet meer te trekken. Zo bleven Alex zanardi en ik over. Ik was tevreden want ik was absoluut nog niet in het rood aan het fietsen en ik had nu al zoveel mannen afgeschud! Na een klein gesprekje besloten Zanardi en ik stevig door te biken en goed samen te werken. Dit ging echt uitmuntend. Hier en daar hebben we elkaar nog wel getest en ik moet zeggen dat ik soms een klein gaatje had geslagen in de klimmen. Gaf een sterk gevoel. Ik vond het echter te vroeg om te ontsnappen omdat ik weet dat de man een ontzettend earodynamische bike heeft en hij een kei van een tijdrijder is. Ongeveer een kilometer voor de finish hebben we elkaar de hand geschut en bedank voor de goeie samenwerking. Nu was het wachten op de sprint. Ongeveer 150 meter voor de finish reden we naast elkaar en trok ik de sprint aan. Een poos reden gingen we gelijk op maar in de laatste 50 meter pakte hij toch de voorsprong en kwam als eerste over de finish. Jammer maar desalniettemin ontzettend tevreden over mijn race. Ik had voor de eerste keer echt gesprint met de Paralympisch kampioen in Londen. Ik heb het dan wel niet gewonnen maar ik ben tevreden over de stappen die ik maak. Er zit nog steeds een stijgende lijn in mijn vorm en dat is een heel fijne bevestiging. Na de race heb ik nog een tijd met Alex Zanardi gesproken en hij vertelde dat het gemiddeld vermogen van de race hier een stuk hoger lag dan in Londen tijdens de Spelen. Een mooier compliment kon ik niet wensen. Met dit supergevoel keer ik nu dan ook weer huiswaarts en kijk ik uit naar de wedstrijden die er nog gaan komen. Het hoogtepunt daarvan zal moeten komen in Merano/Marlengo van 7 juni t/m 9 juni in Italie. Dit is de eerste Worldcup. Daar zal ik proberen mijn ticket te verdienen voor de Wereldkampioenschappen later dit jaar in Canada!
Ik wil iedereen(ik kan het niet vaak genoeg doen) hartelijk bedanken voor de steun die ik heb mogen ontvangen via social media, sms en whatsapp! Ik geniet er volop van en het geeft me veel kracht. Samen gaan we ervoor!!!
Groet,
TIM.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten