Beste mensen ik ben nog maar net terug vanuit Merano/Marlengo(Italie) voor de 1e Worldcup of ik zit alweer in het vliegtuig richting de 2e Worldcup in Segovia(Spanje). De plek waar ik vorig jaar definitief te horen kreeg dat ik niet naar Londen ging.
Ik kan beginnen met heeeel goed nieuws. Zoals vele waarschijnlijk al op Twitter en Facebook hebben gelezen heb ik afgelopen vrijdag In Merano mijn kwalificatie voor het Wereldkampioenschap in Canada gehaald. Ik werd 2e op de tijdrit aldaar. Omdat mijn tijdrit de week ervoor al heel goed was gegaan in Oensingen had ik er de volste vertrouwen in dat dat nu weer zo zou gaan. De dagen voor de tijdrit was het enigszins lastig om het TT-Parcour te verkennnen omdat het voor het grootste deel op privé-grond bevond. Het was dus zaak om op de momenten dat het parcour begaanbaar was heel aandachtig naar de belangrijke punten te kijken. Hierin was ik aardig geslaagd en kon ik met een gerust hart de tijdrit goed starten. Het parcour was ongeveer 5,2 KM lang en deze moest ik 2 keer afleggen. Het laatste stukje moest ik van het parcour af om de laatste kilometer een klim van bijna 10% te beklimmen. Dit was de grootste uitdaging en het was dus zaak om daar zo goed mogelijk omhoog te gaan.
Op
donderdagavond kreeg ik te horen dat ik een minuut voor de paralympisch Kampioen Alex Zanardi moest starten. Mijn eerste doel was gesteld. Hij gaat mij geen minuut inhalen. Dit had hij nog wel gedaan in Greenville(Amerika) dus stelde ik een redelijk uitdagend maar niet onmogelijk doel voor mezelf. Voor me had ik een mooi doel. De Israëliër Nati Gruberg startte een minuut voor mij. Deze man finishte in Londen achter in het veld. Nadat ik het startsein had gekregen ging ik rustig naar de gewenste wattage en al na 3 bochten op het redelijk technisch parcour zag ik in de verre verte mijn voorganger rijden. Op dat moment is dat fijn maar ik moest mezelf er voor behoeden niet te hard er naartoe te rijden omdat ik immers nog een lang stuk te gaan had met de klim! Eenmaal de eerste doorkomst te hebben gehad passeerde ik de Israëliër en kwam ik gelijk met iemand samen die de tijdrit net was gestart van een andere klasse. Ik was in staat om bij hem in de buurt te blijven en zo ging ik gestaag verder. Het liep prima! Toen kwam het laatste stuk. De klim!!! Ik kwam er met een acceptabele snelheid aan en ging al vrij snel over op een andere versnelling om zo goed mogelijk het ritme te pakken. Dit ging goed en toen was het zaak om dat zo de hele klim vol te houden. Bijna alles liep volgens plan en zo finishte ik ook. Op dat moment had ik de snelste tijd en was zilver al zeker. Dit bleef het ook want Zanardi kwam 26 seconden sneller dan ik over de finish. Jammer maar ik was toch ontzettend blij met mijn eerste medaille op een wereldbeker en dus kwalificatie voor WK.
De volgende dag stond de wegwedstrijd gepland. Deze verliep helaas heel anders. Na ruim 3 kwartier te hebben ingefietst mochten we om iets voor 15:00 uur starten aan de ruim 57 KM. Nadat we het startschot hadden gekregen gingen we met z’n allen rijden, toen ik in een afdaling naar de voorkant van de groep reed sloeg het noodlot toe. Mijn handvat was in 2 delen gebroken en ik had mijn rem en versnellingschakelaar los in mijn hand. Nog geen kilometer gereden en ik moest uit de koers. Balen maar tegelijkertijd ook blij dat ik mijn zilveren medaille de dag ervoor al had gepakt. Mijn NL-maat Johan Reekers kon gelukkig wel de koers uitrijden en hij werd in de sprint knap 3e. Net zoals de dag ervoor. Ik was erg blij voor hem. 1 ding is nu vrijwel zeker! Alle Nederlandse mannen in mijn klasse zijn gekwalificeerd voor het WK en dus zullen we met 3 sterke mannen aan de start staan in Canada.
Nu ben ik onderweg naar Segovia met een nieuw handvat en ben ik weer voornemens om zo goed mogelijk te rijden. Ik weet dat ik het kan en heb er eigenlijk ook heel veel vertrouwen in. De tijdrit is net als voorgaande jaren over een afstand van 22 Kilometer en de wegwedstrijd is over een afstand van ongeveer 60 Kilometer met een kasseien klim erin van 7%. Ik heb er zin in. Dank voor alle felicitaties die ik heb mogen ontvangen wat betreft mijn kwalificatie. We gaan ervoor. Via deze weg wil ik nogmaals mijn sponsor Bewegingsvisie bedanken die naast mijn trainers Carolien en Milan dit geheel allemaal mogelijk maken. We gaan er met z´n allen voor. #focusrio #focuswkcanada
Groet.
donderdagavond kreeg ik te horen dat ik een minuut voor de paralympisch Kampioen Alex Zanardi moest starten. Mijn eerste doel was gesteld. Hij gaat mij geen minuut inhalen. Dit had hij nog wel gedaan in Greenville(Amerika) dus stelde ik een redelijk uitdagend maar niet onmogelijk doel voor mezelf. Voor me had ik een mooi doel. De Israëliër Nati Gruberg startte een minuut voor mij. Deze man finishte in Londen achter in het veld. Nadat ik het startsein had gekregen ging ik rustig naar de gewenste wattage en al na 3 bochten op het redelijk technisch parcour zag ik in de verre verte mijn voorganger rijden. Op dat moment is dat fijn maar ik moest mezelf er voor behoeden niet te hard er naartoe te rijden omdat ik immers nog een lang stuk te gaan had met de klim! Eenmaal de eerste doorkomst te hebben gehad passeerde ik de Israëliër en kwam ik gelijk met iemand samen die de tijdrit net was gestart van een andere klasse. Ik was in staat om bij hem in de buurt te blijven en zo ging ik gestaag verder. Het liep prima! Toen kwam het laatste stuk. De klim!!! Ik kwam er met een acceptabele snelheid aan en ging al vrij snel over op een andere versnelling om zo goed mogelijk het ritme te pakken. Dit ging goed en toen was het zaak om dat zo de hele klim vol te houden. Bijna alles liep volgens plan en zo finishte ik ook. Op dat moment had ik de snelste tijd en was zilver al zeker. Dit bleef het ook want Zanardi kwam 26 seconden sneller dan ik over de finish. Jammer maar ik was toch ontzettend blij met mijn eerste medaille op een wereldbeker en dus kwalificatie voor WK.
De volgende dag stond de wegwedstrijd gepland. Deze verliep helaas heel anders. Na ruim 3 kwartier te hebben ingefietst mochten we om iets voor 15:00 uur starten aan de ruim 57 KM. Nadat we het startschot hadden gekregen gingen we met z’n allen rijden, toen ik in een afdaling naar de voorkant van de groep reed sloeg het noodlot toe. Mijn handvat was in 2 delen gebroken en ik had mijn rem en versnellingschakelaar los in mijn hand. Nog geen kilometer gereden en ik moest uit de koers. Balen maar tegelijkertijd ook blij dat ik mijn zilveren medaille de dag ervoor al had gepakt. Mijn NL-maat Johan Reekers kon gelukkig wel de koers uitrijden en hij werd in de sprint knap 3e. Net zoals de dag ervoor. Ik was erg blij voor hem. 1 ding is nu vrijwel zeker! Alle Nederlandse mannen in mijn klasse zijn gekwalificeerd voor het WK en dus zullen we met 3 sterke mannen aan de start staan in Canada.
Nu ben ik onderweg naar Segovia met een nieuw handvat en ben ik weer voornemens om zo goed mogelijk te rijden. Ik weet dat ik het kan en heb er eigenlijk ook heel veel vertrouwen in. De tijdrit is net als voorgaande jaren over een afstand van 22 Kilometer en de wegwedstrijd is over een afstand van ongeveer 60 Kilometer met een kasseien klim erin van 7%. Ik heb er zin in. Dank voor alle felicitaties die ik heb mogen ontvangen wat betreft mijn kwalificatie. We gaan ervoor. Via deze weg wil ik nogmaals mijn sponsor Bewegingsvisie bedanken die naast mijn trainers Carolien en Milan dit geheel allemaal mogelijk maken. We gaan er met z´n allen voor. #focusrio #focuswkcanada
Groet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten