Verslag Segovia Worldcup nr. 2

Inmiddels zit ik weer in het vliegtuig om terug te keren naar huis van 3 weken intensieve wedstrijden. Met als hoogtepunt mijn 2 zilveren medailles op de tijdrit tijdens Worldcup 1 en Worldcup 2! Hierdoor ben ik toch vrijwel zeker gekwalificeerd voor het WK van eind augustus in Canada. Hoewel ik dit pas officieel te horen krijg aan het eind van deze maand! De laatste Worldcup voor kwalificatie voor WK was afgelopen weekend in het Spaanse Cuéllar(Segovia). Omdat ik hier vorig jaar en 2 jaar geleden ook al was geweest kwam ik op bekend terrein en wist ik wat me te wachten stond. Het belangrijkste kenmerk van de tijdrit was de afstand. Namelijk 22 KM. Deze afstand is in vergelijking met andere wedstrijden bijzonder lang. De wegwedstrijd gaat over een afstand van 60 KM en in deze afstand zit 5x een klim van gemiddeld 7% over 700 mtr op Kasseien! Vrijdag was als eerste de tijdrit aan de beurt. Ik had de avond ervoor gehoord dat ik om 16:55 mocht beginnen aan de 22 KM lange rit tegen de klok! Tijdens het opwarmen merkte ik al een beetje dat mijn spieren toch redelijk vermoeid waren na al 2 weken wedstrijden te hebben gereden. Dit kwam mede door de straffe wind die de kop had opgestoken. Deze wind stond echt op de kop het eerste gedeelte van de tijdrit. Na mij startsein die ik een minuut achter een onbekende portugees begon besloot ik rustig de eerste 2 bochten te nemen om daarna naar de gewenste wattage te gaan voor de gehele rit. De wind stond hard maar toch slaagde ik er al vrij snel in om mijn voorganger in te halen. Dit gaf een lekker gevoel maar ik was er nog lang niet en reed voor zover ik kon in een beheerst tempo door. Op dat moment voelde het absoluut niet lekker en dit resulteerde uiteindelijk in het niet blijven rijden van mijn beoogde wattage. Ik besloot dat te accepteren en ging door met een iets lager vermogen. Na het eerste keerpunt stond de wind in de rug en raakte ik iets meer in een ritme. Wattage kon ik iets verhogen en zo ging ik verder. Inmiddels zag ik aan de andere kant mijn concurrenten rijden en zag dat de grote tijdrijder Zanardi redelijk was ingelopen op zijn voorgangers. Na de 2e keer draaien ben kwam de wind weer in het gezicht en voelde dit weer enorm zwaar. De spieren en mijn mentale vermogen moest een hoop energie leveren want ik had het gevoel dat ik echt voor het podium aan het rijden was. Dit wordt nog eens bevestigd toen ik 3 rijders vlak bij elkaar zag rijden. Het laatste keerpunt was eindelijk een feit en ik wist dat ik nog ruim 5 KM moest. Ik besloot met de wind in de rug een tandje erbij te doen. Dit ging goed. Toen ik het 3 KM bordje naderde besloot ik richting maximaal te gaan om zo goed mogelijk naar de finish te rijden. Hierover was ik best te spreken. Ik ging gesloopt over de finish en toen was het moment van afwachten aangebroken. Ik was mentaal niet geknakt maar fysiek zat ik er echt doorheen. Ik besloot even uit te fietsen om daarna terug te keren naar de tent van Nederland. Ik zag na een minuut of 10 twee lachende bondscoaches aankomen. De mededeling was dat ik zilver had gewonnen achter de paralympisch kampioen Alesandro Zanardi. Ik was heel blij maar het gevoel over de tijdrit was niet 100% ! De weken daarvoor had ik de tijdritten veel meer onder controle! Maar de 2e zilveren medaille op de tijdrit tijdens een Worldcup was een feit en voor me gevoel is uitzending naar het WK nu niet meer te vermijden. Op zaterdag om 15:30 stond de wegwedstrijd van 60 KM op het programma en omdat ik in Merano direct was uitgeschakeld door materiaalpech wilde ik nu laten zien dat ik ook bij de wegwedstrijd goed kon presteren. Hoewel mijn lijf echt vermoeid voelde ging ik met volle moed de strijd aan. Al snel bleek na de eerste beklimming van 7% dat ik dit niet zo de hele wedstrijd vol ging houden. Ik bleef goed bij maar mijn lijf voelde niet goed. De tactiek die ik met johan Reekers had besproken probeerde ik zo goed mogelijk uit te voeren maar dit liep vanwege mijn lijf niet zoals het moest. De 2e klim van de 5 was aangebroken en er werd redelijk hard omhoog geknalt. Ik moest een gaatje laten vallen omdat ik de power niet meer had om bij te blijven. Gelukkig slaagde ik erin om het laatste stuk weer aan te sluiten bij de groep van 5 man. Ik besloot om in het wiel van de groep te blijven hangen en zo weer een beetje energie te pakken. Na weer een beetje te zijn uitgerust en naar de 2e positie te zijn geschoven besloot ik om aan te vallen. Ik wist dat ik met mijn energie aan het gooien was maar wilde toch nog proberen om iemand van de groep te krijgen voor mijn teamgenoot Johan Ik had inmiddels geconcludeerd dat mijn energie op was. De aanval lukte goed en Zanardi reed het gat dicht. Toen we een bocht naar rechts hadden gemaakt ontstond er een situatie waardoor Zanardi een gaatje kreeg en hierop besloot hij een aanval te plaatsen en deze kon ik niet meer bijhouden en helaas kreeg hij 2 mannen mee. Dit waren Decleir en Van Dijk. Johan en ik lagen er af. Johan nam mij nog mee in zijn wiel en zo probeerde we kop over kop te rijden naar de groep maar helaas moest ik in de naderende klim Johan ook los laten. De energie was op en ik reed voor de 5e positie. Balen maar ik had alles gedaan wat binnen mijn macht lag. Met een goed maar gesloopt gevoel verlaat ik nu Spanje en ga ik nu heerlijk genieten van een weekje rust! Daarna pak ik de trainingen weer op en ga ik dan al beginnen met de voorbereiding op het wereldkampioenschap eind augustus in Canada. Het eind van deze maand krijg ik officieel te horen of ik wel of niet mag deelnemen. Ik ge er overigens wel van uit!;-). Het waren 3 beweeglijke maar absoluut onvergetelijke weken. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor de steun. We gaan ervoor en ik heb er ontzettend veel vertrouwen in!